Z kart historii

W latach 80 – tych, w związku z rozbudową Radomia i przyrostem jego mieszkańców, powstawało w mieście wiele nowych miejsc kultu i nowych wspólnot parafialnych. Tworzeniu większości z nich towarzyszyły liczne głosy sprzeciwu ówczesnych komunistycznych władz miasta. Podobnie było w przypadku Parafii na Michałowie. Nieudostępnienie odpowiedniej wielkości gruntu pod budowę obiektu sakralnego i brak zgody na erygowanie pełnoprawnej Parafii, to tylko niektóre z utrudnień miejscowych władz, z jakimi musiał zmagać się Pasterz Diecezji. Pomoc biskupowi okazali mieszkańcy Józefowa, którzy w grudniu 1983 r. przekazali ze swych gruntów plac pod budowę przyszłej świątyni. Na placu tym postawiono Krzyż i polowy ołtarz z drewnianym zadaszeniem. Pierwsza Msza Święta na tym miejscu została odprawiona 26 grudnia 1983r. w święto św. Szczepana o godz. 12:00. Przewodniczył jej ks. bp E. Materski, który dokonał poświęcenia Krzyża i placu pod budowę świątyni.

28 grudnia 1983r. Pasterz Diecezji, wydanym przez siebie dekretem, utworzył wikariat samodzielny, obejmujący osiedle Michałów oraz wioski: Józefów, Hutę Józefowską i Mleczną. Duszpasterzem wspólnoty św. Łukasza został ks. Adam Zając.

Zaangażowanie młodego proboszcza i parafian w budowanie nowej wspólnoty a przede wszystkim świątyni nie spodobało się władzom miasta. Rozpoczął się czas konfliktów i napięć. Pojawiły się próby zniszczeń materiałów znajdujących się na działce kościelnej. Przeprowadzano kontrole i obserwacje, robiono zdjęcia osobom dozorującym i pracującym na placu, próbowano zastraszać i grozić. Dnia 2 kwietnia 1984r. Urząd Miejski w Radomiu wydał oficjalną decyzję o natychmiastowym uprzątnięciu zajmowanej nieruchomości i opuszczeniu jej. Rozmowy z władzami, petycje i prośby stały się codziennością ks. bpa Materskiego i ks. Zająca, a trzymane przez parafian całodobowe straże przy wznoszonej kaplicy, były jedyną obroną przed jej zniszczeniem. Był to bardzo trudny czas w życiu młodej Parafii, jej mieszkańców i pierwszego proboszcza, ale zarazem czas błogosławiony. Wiernych nie zrażały ani wielokrotnie kierowane przez władze do bpa ordynariusza pisma z nakazem opuszczenia działki kościelnej i dokonania rozbiórki stawianej kaplicy, ani brak zezwolenia na doprowadzenie do placu kościelnego energii elektrycznej, ani wrogie artykuły publikowane w prasie pod adresem ks. biskupa i ks. proboszcza. Przeszkody, stwarzane przez władze miasta a także nieustanne uprzykrzanie życia parafianom i duszpasterzom oraz ogromne wsparcie, jakiego udzielał młodej Parafii bp ordynariusz, integrowały i wzmacniały wspólnotę. Dzięki trwaniu w wierze i nadziei, dzięki solidarności oraz uporowi mieszkańców i ich kapłanów 18 października 1984r. w święto św. Łukasza Ewangelisty – Patrona Parafii, biskup E. Materski przewodniczył pierwszej odpustowej Mszy Świętej oraz dokonał błogosławieństwa kaplicy.

Wkrótce potem rozpoczęto prace wewnątrz świątyni znajdującej się dopiero w stanie surowym. Wstawiono okna, drzwi, wybetonowano podłogę, przygotowano kilkanaście drewnianych ławek. Boazerią obudowano ściany prezbiterium, a także wsparcie ołtarza i ambonę. Na środkowej ścianie prezbiterium umieszczono Tabernakulum, a nad nim krucyfiks. Przed Wielkim Postem 1985r. zawieszono w kaplicy stacje Drogi Krzyżowej wykonane techniką olejną przez panią Krystynę Zając – siostrę ks. proboszcza. Jesienią tegoż roku wewnętrzne ściany kaplicy otynkowano i pomalowano, a wiosną roku kolejnego ściany zewnętrzne pokryto blachą falistą. Latem 1986r. odgrodzono lewą nawę od nawy głównej ścianą z drewna, z rozsuwanymi drewnianymi drzwiami. Dzięki temu zyskano dwie dodatkowe sale katechetyczne, w których na tygodniu prowadzona była katecheza, a w niedziele i święta po rozsunięciu drzwi nawa nadal pełniła swoją pierwotną funkcję.

Do chwili swego odejścia z parafii ks. proboszcz Adam Zając starał się w miarę możliwości udoskonalać świątynię. Chętnie angażował do pracy mieszkańców, przez co łączył ich z parafią. Najbardziej związanym z kaplicą pracownikiem był pan Franciszek Opałka z Józefowa, który sprowadzał większość potrzebnych materiałów i wykonywał w niej wszystkie prace stolarskie, także w czasach posługi kolejnych księży proboszczów.

Od lipca 1987r. kontynuatorem dzieła rozpoczętego przez ks. Zająca został ks. Stanisław Barański. W czasie swojej sześcioletniej posługi ks. proboszcz główny nacisk położył na duchowy rozwój parafian, rozpoczął budowę obiektów parafialnych na placu bł. Annuarity przy ul. św. Jadwigi Królowej oraz zajął się modernizacją kaplicy – szczególnie ulepszaniem jej wnętrza.

W 1988r. skonstruowano drewniany chór podparty pionowymi słupami. Betonową podłogę środkowej i prawej nawy wyłożono wykładziną Lentex, natomiast w nawie lewej położono deski. Zmieniono wygląd ścian łączących się prezbiterium i utworzono tu dwa boczne ołtarze. Pod koniec 1988r. w lewym ołtarzu umieszczono obraz Chrztu Pańskiego, a w 1989r. w prawym – obraz z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej. Obrazy te ks. proboszcz Barański zamówił u artysty plastyka pana Czesława Świątka, mieszkańca parafii.

Ksiądz Barański postarał się o utworzenie Fundacji, która została zarejestrowana w listopadzie 1991r. pod nazwą EMAUS. Celami fundacji było: rozwijanie kultury i oświaty katolickiej, działalność opiekuńcza i wychowawcza, działalność charytatywna, działalność w zakresie ochrony zdrowia i ochrony środowiska, pomoc bezrobotnym, pomoc w budownictwie obiektów użyteczności publicznej w tym budynków i obiektów sakralnych, oraz pomoc w ich utrzymaniu. Środki na te cele były pozyskiwane z datków dobrowolnie składanych przez darczyńców oraz z działalności gospodarczej prowadzonej przez fundację.

Po zmianie sytuacji społeczno – politycznej w Polsce, jaka miała miejsce w roku 1989, zdecydowanej poprawie uległy również relacje między państwem a Kościołem. W następstwie tych zmian dnia 8 listopada 1993r. bp Ordynariusz Edward Materski wydał dekret, którego mocą dokonał podziału parafii na dwie odrębne: św. Łukasza i bł. Annuarity. Granicę między parafiami stanowiła ulica św. Jadwigi Królowej. Opiekę duszpasterską nad tą pierwszą ksiądz biskup powierzył kolejnemu proboszczowi – księdzu Marianowi Mazurkiewiczowi. Dzięki staraniom nowego proboszcza w marcu 1994r. Parafia stała się prawnym właścicielem ogrodzonej nieruchomości o powierzchni 4170m2 zainstalowano latarnie, wybetonowano wjazd na teren kościelny i ułożono chodniki prowadzące od wjazdu do głównego i bocznego wejścia. Wiosną 1995r. wyremontowano dach kaplicy – z zewnątrz zabezpieczono go przed korozją i pomalowano, od wewnątrz wyłożono go styropianem i pokryto odnowionymi płytami ze sklejki. Przy okazji tych prac rozjaśniono nawę główną i prezbiterium. Ks. proboszcz zakupił nowy, duży, ciemnobrązowy krzyż z drzewa z wyrzeźbioną postacią Chrystusa, który zajął miejsce w prezbiterium. W lewym, bocznym ołtarzu został zawieszony obraz olejny autorstwa pana Witolda Kowalskiego przedstawiający św. Łukasza Ewangelistę – Patrona Parafii. Jesienią 1995r. dzięki staraniom ks. Mazurkiewicza ułożono płyty drogowe umożliwiające dojazd do świątyni od strony ul. Łokietka a dojście od ulicy Piastowskiej. W marcu 1996r. parafia otrzymała obraz Jezusa Miłosiernego autorstwa ks. Jana Młyńczaka, jako dar parafii Dziebałtów. W kwietniu stolarze z Józefowa wykonali kilka nowych ławek, a pozostałe zostały odremontowane. Z inicjatywy ks. Mazurkiewicza w maju 1996r. została zakupiona działka granicząca z placem kościelnym od strony południowo – wschodniej o powierzchni blisko 3 tys. , co dało nadzieję na planowanie w przyszłości budowy kościoła. Z końcem czerwca 1998r. rozpoczęto budowę domu parafialnego, oddanego do użytku już rok później. W międzyczasie ks. proboszcz podjął przygotowania dotyczące budowy nowego budynku sakralnego. Po zgromadzeniu niezbędnej dokumentacji oraz opracowaniu przez architektów Barbarę i Henryka Włodarczyków projektu kościoła, Parafia otrzymała w czerwcu 2002 r. pozwolenie na jego budowę. W przeddzień Uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, tj. 14 sierpnia 2002r. przystąpiono do pierwszych prac ziemnych związanych z realizacją nowej świątyni. Wówczas nadarzyła się wspaniała okazja, aby Kamień Węgielny pod budowę kościoła św. Łukasza został poświęcony przez papieża Jana Pawła II podczas jego kolejnej pielgrzymki do Ojczyzny, co miało miejsce 18 sierpnia 2002r. na Krakowskich Błoniach.

Pierwszy etap budowy nowej świątyni przebiegał dość szybko i sprawnie. Dnia 18 października 2002r. po Mszy Świętej Odpustowej ks. bp Adam Odzimek dokonał uroczystego poświęcenia fundamentów przyszłego kościoła. W czerwcu 2003 r. zakończono prace ziemne i rozpoczęto wznoszenie murów. Dzięki staraniom ks. proboszcza Mazurkiewicza teren kościelny został solidnie uzbrojony w światło i wodę. W 2006 r. zakończono wznoszenie murów a rok później kościół został pokryty blacho dachówką. Pierwsza msza w nowym kościele odbyła się 25 grudnia 2009 r.

Historia Parafii św. Łukasza to nie tylko budowanie kościoła materialnego, ale również wznoszenie kościoła duchowego. Kilkadziesiąt lat istnienia parafii to przede wszystkim niezliczona ilość łask, jakie otrzymali wierni oraz cała wspólnota parafialna. Przyczyniła się do tego bogata praca duszpasterska i ewangelizacyjna prowadzona z gorliwością przez wspomnianych wyżej księży proboszczów, a także wikariuszy: ks. Wojciecha Celucha, ks. Zbigniewa Niemirskiego, ks. Daniela Swenda, ks. Wiesława Przygodę, ks. Stanisława Stańczyka, ks. Sławomira Gregorczyka, ks. Marka Bartosińskiego, ks. Szymona Pikusa, ks. Jacka Mizaka, ks. Marka Gronkowskiego, ks. Piotra Supierza, ks. Norberta Kowalczyka, ks. Mariusza Wilka, ks. Tomasza Błasińskiego, ks. Tomasza Pastuszkę, ks. Aleksego Kołsuta, ks. Michała Michnickiego.

W trosce o autentyczną wspólnotę parafialną, na przestrzeni kilkudziesięciu lat księża starali się jednoczyć wiernych poprzez wspólną modlitwę, głoszenie Słowa Bożego i udział w sakramentach świętych, a zwłaszcza w Eucharystii. Każdego roku zachęcali parafian do udziału w nabożeństwach: różańcowych, Gorzkich Żalów, Drogi Krzyżowej, majowych, czerwcowych, a także w procesjach: rezurekcyjnych i Bożego Ciała oraz w adoracjach Najświętszego Sakramentu. Stwarzali warunki do wewnętrznego skupienia i moralnego odnowienia organizując rekolekcje adwentowe i wielkopostne, a także Misje Święte. Zawsze wielką wagę przywiązywali do katechezy dzieci i młodzieży. Organizowali pielgrzymki do miejsc świętych w Polsce i poza jej granicami. Z pomocą parafian przyczynili się do funkcjonowania biblioteki parafialnej, wypożyczalni religijnych kaset video i wydawanej na początku lat 90. parafialnej gazetki „Wspólnota”.

Parafia, jako miejsce jedności wiernych z Chrystusem, sama w sobie powinna stawać się wspólnotą wspólnot. Dlatego też, w parafii św. Łukasza zawsze żywo działały ruchy i grupy kościelne.

Najstarsza grupa, jaka powstała we wspólnocie św. Łukasza to Koło Żywego Różańca. Wkrótce po utworzeniu parafii za namową ks. proboszcza Zająca zostały zawiązane dwa Koła, których członkiniami były głównie mieszkanki wiosek należących do parafii. Stopniowo do tej grupy wiernych dołączały osoby zamieszkujące osiedle Michałów. W 2002r. zawiązane były trzy Koła Żywego Różańca, a w rok później cztery. Mają one swoje spotkania i zadania. Zawsze wspomagały duchowo i materialnie budowę świątyni – kiedyś kaplicy, obecnie kościoła. W dni uroczyste biorą udział w procesjach, czuwają przy Grobie Pańskim podczas obchodów Triduum Paschalnego, w okresie Bożego Narodzenia mają wspólne spotkania opłatkowe. Wszystkie gromadzą się w każdą pierwszą sobotę miesiąca na Mszy Świętej, różańcu i adoracji Najświętszego Sakramentu. Opiekę nad Kółkiem Żywego Różańca roztacza ksiądz proboszcz.

Kolejną grupą, jaka powstała tuż po utworzeniu parafii, jest Służba Liturgiczna Ołtarza. Początkowo to ks. Zając ogromną troską otoczył chłopców posługujących przy ołtarzu, następnie opiekowali się nimi kierowani do parafii księża wikariusze. W pierwszych latach niezbyt liczne Koło Ministrantów stanowili głównie chłopcy ze szkół podstawowych. W latach późniejszych, gdy grupa ministrantów była wiekowo zróżnicowana została podzielona na: ministrantów starszych i młodszych. Każda z tych grup zawsze miała swoje cotygodniowe spotkania, podczas których przygotowywana była do niedzielnej posługi przy ołtarzu. Oprócz stałych obowiązków ministranci pomagali przy dekoracjach świątyni z okazji świąt oraz innych uroczystości parafialnych – przygotowanie szopki i ubieranie choinek na święta Bożego Narodzenia, przygotowanie „ciemnicy” i Grobu Pańskiego na Triduum Paschalne. Na przestrzeni lat księża opiekunowie organizowali ministrantom ogniska, kuligi, mecze piłki nożnej. W roku 2003 drużyna ministrantów z parafii zajęła V miejsce w III Diecezjalnych Mistrzostwach w Halowej Piłce Nożnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Radomiu.

Z inicjatywy księdza wikariusza Daniela Swenda po pierwszych niezbyt udanych próbach w roku 1987 powstała grupa tzw. Ojców Ministrantów. Choć początkowo z wielkim trudem i pewnymi oporami rozpoczęła się posługa kilku bardzo zaangażowanych panów, która przetrwała do dziś.

W parafii św. Łukasza obok ministrantów znalazła swoje miejsce schola. W latach 1985 – 1986 prowadził ją pierwszy organista pan Dariusz Sałek. Po jego odejściu (wstąpił do Seminarium Duchownego) opiekę nad scholą przejęli kolejni księża wikariusze oraz kolejni organiści pracujący w parafii. Śpiewające dziewczęta miały cotygodniowe spotkania z podziałem na grupę starszą i młodszą, podczas których przygotowywały się do posługi w czasie niedzielnych Eucharystii, a także świąt i uroczystości liturgicznych, rekolekcji parafialnych, adoracji, pielgrzymek, konkursów. 

Szczególne sukcesy parafialna schola osiągnęła, gdy opiekę nad nią roztoczył ksiądz wikariusz Piotr Supierz. Schola, jako Zespół Wokalno – Instrumentalny PETRUS, brała trzykrotny udział w Diecezjalnym Festiwalu Piosenki Pielgrzymkowej w Zwoleniu, gdzie w 2000r. zajęła III miejsce, w 2001r. – II miejsce, w 2002r. – I miejsce. W roku 2002 na Ogólnopolskim Przeglądzie Kolęd i Pastorałek w Będzinie zajęła II miejsce, a w rok później na Ogólnopolskim Międzydiecezjalnym Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Toruniu zdobyła I miejsce.

Młody człowiek, który pragnie bardziej poznawać Boga, życie Kościoła i osiągać prostą codzienną świętość, a któremu nie wystarcza lekcja religii wraz z innymi podobnymi sobie młodymi ludźmi gromadzi się w grupach oazowych.

W parafii św. Łukasza oazę młodzieży zapoczątkowało w 1986r. kilka dziewcząt ze starszych klas szkoły podstawowej i z młodszych klas szkoły średniej. Utworzyły one grupę ok. dziesięciu osób, która regularnie raz w tygodniu spotykała się w kaplicy, a także w mieszkaniu księży wikariuszy: Zbigniewa Niemirskiego i Daniela Swenda – pierwszych opiekunów. Spotkania te przygotowywały do przeżycia wakacyjnych rekolekcji oazowych. Zaowocowały również utworzeniem Młodzieżowego Kółka Różańcowego, które przetrwało ok. czterech lat. Obok grup młodzieżowych swoje miejsce w tej wspólnocie znaleźli także najmłodsi parafianie, tworząc Oazę Dzieci Bożych.

W pierwszych latach parafialne grupy oazowe korzystały z pomocy i doświadczeń animatorów pochodzących z innych parafii. Z biegiem czasu grono oazowiczów powiększało się. Przybywało też animatorów i wówczas role się odwróciły – tutejsi animatorzy służyli parafiom, w których oaza jeszcze nie rozkwitła.

W przeciągu kilkudziesięciu lat działalności w parafii, przez młodzieżową wspólnotę Ruchu Światło – Życie przewinęło się wielu moderatorów, animatorów i członków poszczególnych grup formacyjnych. Zawsze wszyscy gromadzili się i nadal gromadzą wokół Chrystusa i Matki Bożej Niepokalanej, aby wspólnie rozważać Słowo Boże, modlić się, podejmować zadania, dawać świadectwo i służyć wspólnocie parafialnej. Poza formacją roczną angażowali się i wciąż angażują w życie parafii: ubogacają Eucharystię poprzez oprawę liturgiczną, prowadzą Różaniec, Drogę Krzyżową, adoracje, podejmują różne wyzwania, służą innym. Dzielą się uśmiechem i radością organizując zabawy, ogniska, konkursy. By głębiej doświadczyć miłości Boga, biorą udział w wakacyjnych rekolekcjach oazowych, Oazach Modlitwy, Dniach Skupienia.

Oprócz grup młodzieżowych do Ruchu Światło – Życie należą wspólnoty Domowego Kościoła, który posiada własną strukturę, ma swój statut i określone reguły. Podstawą jest rodzina, która łączy się z innymi rodzinami tworząc parafialne Kręgi Rodzin.

Początki Domowego Kościoła Ruchu Światło Życie we wspólnocie św. Łukasza datuje się na rok 1987. Siewcą tego ziarenka w parafii na Michałowie był ks. Daniel Swend. Zorganizował on spotkanie dla małżeństw, które poprzez życie: Słowem Bożym, modlitwą, sakramentami, świadectwem i służbą pragnęły dążyć do bycia bliżej Boga w jedności ze współmałżonkiem. Mniej więcej w tym też czasie pojawiły się w parafii rodziny mające już spore doświadczenie w Oazie Rodzin. One to przyczyniły się do utworzenia dwóch pierwszych Kręgów, a wkrótce potem trzeciego. Dzięki solidnej pracy formacyjnej oraz zaangażowaniu samych małżonków i kolejnych kapłanów Domowy Kościół szybko się rozrastał. W przeciągu pięciu lat powstało ponad dziesięć Kręgów Oazy Rodzin. Z chwilą podziału parafii tj. w 1993r. we wspólnocie św. Łukasza pozostało pięć Kręgów. Natomiast na przełomie kilku następnych lat ich liczba malała. W 2003r. działało trzy Kręgi Domowego Kościoła.

Ich członkowie zbierają się na comiesięcznych spotkaniach formacyjnych, w obecności kapłana, który się nimi opiekuje. Na spotkaniu składającym się z trzech części małżonkowie dzielą się życiem, czyli wydarzeniami, radościami, troskami; wspólnie się modlą, czyli dzielą się Słowem Bożym, odmawiają tajemnicę różańca; dzielą się zobowiązaniami, czyli osiągnięciami i trudnościami w rozwoju życia duchowego. 

Domowy Kościół w parafii św. Łukasza ma swoją oazową Mszę Świętą w każdą trzecią niedzielę miesiąca, a po niej spotkanie oazowe, któremu towarzyszą: modlitwa, piosenka, rozmowa z kapłanem oraz sprawy organizacyjne i postanowienia. Oaza Rodzin czynnie angażuje się w życie parafialne: prowadzi modlitwę różańcową, adorację przy Grobie Pańskim, nocne czuwanie przed Uroczystością Zesłania Ducha Świętego, uczestniczy w pracy charytatywnej. Ma również swoje rekolekcje wakacyjne, dni skupienia, a także ogniska, andrzejki, bale sylwestrowe.

Jednym z zadań parafii jest pomoc ludziom biednym, chorym i samotnym. We wspólnocie św. Łukasza pomoc ta istnieje praktycznie od chwili jej utworzenia. Natomiast Parafialny Zespół Charytatywny został założony w 1991r. z inicjatywy księży wikariuszy: Sławomira Gregorczyka i Stanisława Stańczyka. Inspiracją do jego powołania stały się słowa Chrystusa: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść…”. W przeważającej mierze Zespół tworzą członkowie Oazy Rodzin, a przewodniczy mu ks. proboszcz. Raz w miesiącu odbywają się spotkania, podczas których podejmowane są rozmowy, pojawiają się pomysły, zapadają decyzje dotyczące spraw charytatywnych. Dla Zespołu Charytatywnego źródłem informacji o osobach potrzebujących oprócz proboszcza są lokalne Instytucje Pomocy Społecznej (MOPS), a także pedagog szkolny.

Na przełomie kilkudziesięciu lat Parafialny Zespół Charytatywny podejmował rozmaite działania w zakresie udzielania pomocy potrzebującym.

1. Organizowane zbiórki. Dary rzeczowe dla powodzian.Żywność dla ubogich rodzin przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocy.• Ofiary pieniężne na wyżej wymienione cele.

2. Podejmowane akcje:• Wydawanie obuwia i odzieży pozyskanych od sponsorów.• Sześciokrotne zorganizowanie kolonii letnich dla dzieci z ubogich rodzin (w Gierałtowie w latach 1993 • Zorganizowanie w 2001r. cyklu koncertów pod hasłem: „ Wyśpiewajmy wakacje”, z których dochód został przeznaczony na letnie kolonie dla dzieci. Parafialny Zespół Charytatywny do niesienia pomocy potrzebującym zawsze chętnie angażuje ludzi dobrej woli m.in. młodzież parafialną, jako wolontariuszy zbierających artykuły spożywcze.

W latach 1989 – 1993 w parafii św. Łukasza działało Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego Zawisza. Stowarzyszenie to zrzeszało młodych ludzi, którzy pragnęli dbać o swoje zdrowie, troszczyć się o rozwijanie umiejętności praktycznych, kształcić charakter i zmysł służby oraz poznawać i praktykować swoją wiarę.

We wrześniu 1989r. młody parafianin, uczeń liceum ogólnokształcącego Zbigniew Korba zaczął tworzyć grupę harcerską, w skład której weszli ministranci z parafii i koledzy z osiedla. Chłopcy byli odważni, energiczni i mieli mnóstwo pomysłów. Utworzona na Michałowie drużyna nosiła nazwę „4 drużyna zawiszacka TSUNAMI”, a wsparcia udzielał jej ks. wikariusz Stanisław Stańczyk. Jednym z pierwszych wyjazdów drużyny było zimowisko w Ochotnicy Górnej. Natomiast pierwszy obóz miał miejsce w 1990r. w Błotnicy. Członkowie drużyny nigdy nie narzekali na brak atrakcji. Systematyczne zbiórki na łonie przyrody, wędrówki, zloty, biwaki i obozy ubogacane były spotkaniami biblijnymi i Eucharystią. Po podziale parafii Harcerze pozostali przy wspólnocie bł. Annuarity.

W 1999r. rozpoczęły się w parafii trwające kilka miesięcy katechezy neokatechumenalne, prowadzone przez katechistów z parafii Matki Bożej Królowej Świata. Katechezy odbywały się dwa razy w tygodniu dla wszystkich chętnych, którzy pragnęli odnowić swoją wiarę. Zawiązała się mała wspólnota, która w dni powszednie spotykała się na Liturgię Słowa i Liturgię Eucharystii.

Najważniejsze wydarzenia w dziejach parafii, które w szczególny sposób jednoczyły jej wiernych to:• Nawiedzenie Relikwi Krzyża Świętego – 19 kwietnia 1986r.• Peregrynacja kopii Cudownego Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej w Roku Maryjnym (1987 – 1988)• Misje Święte przeżywane w Roku Rodziny połączone z obchodem dziesięciolecia Parafii – 1994r. • Nawiedzenie Figury Świętej Bożej Rodzicielki – 21 października 2000r.• Misje Święte – maj 2006r.• Nawiedzenie Kopii Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej – 24 – 25 maja 2006r.

Materiał zebrała i opracowała Joanna Gąciarek na podstawie relacji udzielonych przez: Bp Edward Materski, ks. Marian Mazurkiewicz, ks. Wojciech Celuch, ks. Zbigniew Niemirski, ks. Daniel Swend, ks. Wiesław Przygoda, ks. Stanisław Stańczyk, ks. Sławomir Gregorczyk, ks. Marek Gronkowski, ks. Piotr Supierz, ks. Dariusz Sałek, Bogusława Augustyniak, Krystyna i Krzysztof Brendel, Alicja i Józef Kaszewscy, Natalia Krajewska, Anna i Marek Kwiatkowscy, Franciszek Opałka, Krzysztof Zbyszyński.